پروتکل مسیریابی OSPF به همراه IS-IS از مجموعه پروتکل های Link State محسوب می شوند. پروتکل های Link State روال کاملا متفاوتی نسبت به Distance Vector در یادگیری مسیر دارند. در این پروتکل ها همانطور که از نام آن پیداست، وضعیت لینک ها منتقل می شود ...

برخلاف Distance Vector که مسیر رسیدن به شبکه ها ارسال می گردد. در پروتکل های Link State، هر روتر وضعیت لینک های متصل به خود و چگونگی اتصال به روترهای همسایه را به کلیه روترهای شبکه ارسال می نماید. منظور از وضعیت لینک، نوع لینک، آدرس IP و Mask لینک، پهنای باند لینک و روتر های همسایه متصل به آن لینک است. نتیجه پروسه این خواهد بود که هر روتر جزییات توپولوژی و آدرس دهی شبکه را بدست می آورد که آن را در جدول دیتابیس نگه داری می کند. پس تا اینجا می توانیم بگوییم که هر روتر جزئیات نقشه شبکه را دارد. در چنین شرایطی یافتن بهترین مسیر از هر روتر تا هر یک از لینک های شبکه کار پیچیده ای نیست. محاسبه بهترین مسیر توسط پروسه SPF روی جدول دیتابیس انجام می گیرد و هر روتر بطور مستقل این پروسه را اجرا می نماید و بهترین مسیرها را در جدول مسیریابی قرار می دهد. معیار انتخاب بهترین مسیر نیز میزان پهنای باند لینک های مسیر می باشد که البته در جدول دیتابیس وجود دارد.

با توجه به تعاریف فوق اگر بخواهیم مقایسه ای خیلی کلی بین پروتکل های مسیریابی Distance Vector و Link State داشته باشیم، می توانیم به موارد زیر اشاره نماییم

  • در پروتکل های مسیریابی Distance Vector، روتر هیچ دیدی از توپولوژی شبکه ندارد و صرفا مسیرها را از طریق روترهای همسایه یاد می گیرد. به عنوان مثال می داند که برای رسیدن به شبکه 168.1.0/24 باید از طریق روتر همسایه اش ترافیک را ارسال نماید اما نمی داند که بعد از روتر همسایه چه خبر است. نوع ارتباطات چگونه است؟ چه روترهای دیگری در مسیر هستند؟ پاسخ به این سوالات و سوالات مشابه در پروتکل های Distance Vector امکان پذیر نیست. در پروتکل های Link State برخلاف Distance Vector، روترها کاملا از توپولوژی شبکه و چگونگی اتصالات و ارتباطات آگاه هستند.
  • معیار انتخاب بهترین مسیر در پروتکل های Distance Vector، تعداد روترهای مسیر است. در این پروتکل مسیری به عنوان بهترین مسیر انتخاب می شود که تعداد hop های میانی کمتری داشته باشد. در پروتکل های Link State معیار انتخاب بهترین مسیر پهنای باند لینک های مسیر است. بدیهی است که پروتکل های Link State معیار مناسب تری در انتخاب بهترین مسیر بکار می گیرند.
  • در پروتکل های Link State اطلاعات توپولوژی شبکه فقط یکبار منتقل می شود و هر تغییری در توپولوژی بلافاصله به کلیه روترهای شبکه منتقل می شود. در پروتکل های Distance Vector اطلاعات مسیرهای شبکه به صورت دوره ای و تکراری ارسال می شوند. حجم اطلاعات ارسالی توسط پروتکل های Link State بیشتر است اما از آنجایی که این اطلاعات فقط یکبار منتقل می شود لذا در مجموع نسبت به پروتکل های Distance Vector حجم کمتری از پهنای باند را اشغال می کنند.
  • پروسه انتخاب بهترین مسیر در پروتکل های Distance Vector بسیار ساده است. فقط کافی است مسیری را انتخاب کند که تعداد hop های میانی کمتری دارد که در فیلد متریک وجود دارد. در پروتکل های Link State پروسه انتخاب بهترین مسیر توسط SPF و روی توپولوژی انجام می گیرد که از پیچیدگی پردازشی بالایی برخوردار است. پروسه SPF حتی با سخت افزارهای امروز نیز با محدودیت پردازشی مواجه می شود. به همین دلیل در پروتکل های Link State، شبکه های بزرگ سازمانی را به چندین Area با تعداد روترهای کمتر تقسیم می کنیم تا پروسه در هر Area با بار پردازشی کمتری مواجه شود. عددی که برای ماکزیمم تعداد روترهای هر Area در دو پروتکل OSPF و IS-IS تعریف می شود به ترتیب 50 و 1000 است. همانطور که مشاهده می کنید IS-IS از نظر کارایی در درجه بالاتری نسبت به OSPF قرار دارد که دلیل آن را در فصل IS-IS مورد بررسی قرار خواهیم داد. به همین دلیل از پروتکل IS-IS، به دلیل کارایی بالاتر، معمولا در محیط های سرویس دهنده استفاده می شود و OSPF عمدتا در سازمان ها بکار گرفته می شود
  • با بررسی پروسه همگرایی در پروتکل OSPF، خواهید دید که سرعت همگرایی در پروتکل های Link State به مراتب بالاتر و بهتر از پروتکل های Distance Vector است. به طور خلاصه می توان گفت که انتخاب مسیر جدید در پروتکل های Link State، صرفا اجرای مجدد پروسه SPF است که معمولا زیر 1 یا 2 ثانیه طول می کشد

جزئیات بیشتر پروتکل OSPF و IS-IS را در این فصل و فصل آتی مورد بررسی قرار خواهیم داد.

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید