رایکا امپرا

EIGRP به عنوان پروتکل مسیریابی بخشی از پهنای باند شبکه را اشغال می کند. ترافیک EIGRP از اهمیت و اولویت بسیار بالایی برخوردار است زیرا در صورت عدم عملکرد صحیح پروتکل EIGRP، مسیریابی به درستی در شبکه انجام نمی گیرد و در چنین شرایطی هیچ ترافیکی قابل جابجایی نخواهد بود.

علی رغم اهمیت پروتکل EIGRP نباید اجازه داد این پروتکل بخش زیادی از پهنای باند شبکه را اشغال نماید زیر فلسفه اصلی ایجاد پهنای باند در شبکه جابجایی ترافیک داده است و نه ترافیک سیگنالینگ و کنترلی. در EIGRP به صورت پیش فرض تنظیم شده است که این پروتکل بیش از 50% ظرفیت لینک را اشغال نکند اما با دستور زیر می توان این مقدار را به دلخواه تغییر داد.

 

ip bandwidth-percent eigrp as-number percent ! Router(config-if)#ip bandwidth-percent eigrp 1 ?   <1-999999>  Maximum bandwidth percentage that EIGRP may use

---

همانطور که دیده می شود درصدی که در این دستور وارد می شود می تواند عددی بالاتر از 100 داشته باشد. این بدان دلیل است که پهنای باندی که در اینترفیس با دستور bandwidth قابل تنظیم است می تواند غیر واقعی باشد. معمولا بخاطر اهداف مهندسی ترافیک پهنای باندی غیر واقعی روی لینک ها تنظیم می شود. به عنوان مثال لینکی که پهنای باند واقعی آن 10Mbps است را به صورت صوری به 100Kbps تغییر می دهیم تا از این لینک به عنوان مسیر اصلی استفاده نشود. در این صورت EIGRP به خود اجازه نمی دهد بیش از 50% ظرفیت لینک یعنی 50Kbps را اشغال نماید و ممکن است در مقیاس های بزرگ این مقدار برای انتقال مسیرهای EIGRP کفایت نکند. در چنین شرایطی می توانید پهنای باند قابل استفاده توسط EIGRP را از 50% به 500% تغییر دهید بدین معنی که EIGRP می تواند تا 5 برابر پهنای باند لینک یعنی 500Kbps را اشغال نماید تا مطمئن شویم که خود پروتکل EIGRP با مشکلی مواجه نخواهد شد.

اعدادی که در مثال بالا آورده شده اند واقعی نیستند و صرفا به عنوان نمونه ذکر شده اند.

ویژگی Cisco NSF در EIGRP

ویژگی NSF (جابجایی بدون توقف ترافیک) در کنار SSO ابداع سیسکو در روترهایی است که دو RP دارند. منظور از روترهای با دو RP روترهایی است که دارای دو engine هستند. Engine مغز اصلی سیستم را تشکیل می دهد. روتر بدون engine فقط یک شاسی است.  ویژگی SSO به روتر اجازه می دهد تا چنانچه RP و یا engine اصلی روتر خراب شود، RP پشتیبان جایگزین شود. البته قبل از خرابی نه تنها همه پیکربندی های RP اصلی به RP پشتیبان منتقل شده است بلکه همه جدول های RP اصلی که در ارسال آنلاین ترافیک مورد استفاده قرار می گیرند نیز به صورت آنلاین به RP پشتیبان منتقل شده است. جدول ARP، جدول مسیریابی، جدول FIB و adjacency نمونه هایی از این جدول ها هستند. اما اینها کافی نیستند. زیرا زمانی که RP اصلی خراب است و روتر در حال جایگزین کردن آن است تمام همسایگی های پروتکل مسیریابی EIGRP از دست می رود و بنابراین همه مسیرها تحت تاثیر قرار می گیرد و هیچ ترافیکی از این طریق قابل جابجایی نخواهد بود. حال اگر NSF  را به SSO اضافه کنیم و در روترهایی که دو RP دارند بکار بگیریم، در صورت خرابی سخت افزاری و یا نرم افزاری RP اصلی، هیچکدام از ارتباطات لایه 2 ای روتر down نخواهد شد و در حالی که روتر در حال جابجایی RP توسط SSO است، NSF نیز اجازه نمی دهد جابجایی ترافیک با اختلال مواجه شود. در این زمان اطلاعات مسیریابی در پشت پرده در حال به روز شدن می باشد. البته این به شرطی محقق می شود که روترهای همسایه نیز از NSF آگاهی داشته باشند و این ویژگی را پشتیانی کنند که دلیل آن را کمی جلوتر متوجه خواهیم شد.

این ویژگی یعنی SSO به همراه NSF در پروتکل های مسیریابی BGP، OSPF، IS-IS و EIGRP پشتیبانی می شود. ویژگی NSF دارای دو مولفه است که در کنار هم معنی پیدا می کنند

NSF-capable: روتری که دارای دو RP است باید ویژگی NSF-capable را داشته باشد. در ادامه جزئیات آن را بحث می کنیم.

NSF-aware: همه همسایه های روتر اصلی، باید NSF-aware باشند تا بتوانند به این روتر کمک کنند تا در زمان جابجایی RP اطلاعات مسیر خود را به روز کند.

جزئیات NSF چگونه است؟ در زمانی که روتر اصلی در حال جابجایی RP است، اگر روترهای همسایه، همسایگی را down کنند، پروسه NSF اتفاق نیفتاده است. همکاری روترهای همسایه با روتر اصلی در پروسه NSF بسیار مهم است. برای تحقق چنین شرایطی اتفاقات زیر بین روتر اصلی و روترهای همسایه می افتد

• روترهای همسایه نباید قبل از موعد مقرر در دسترس نبودن روتر اصلی را اعلام نمایند.
• روترهای همسایه نباید هر گونه تغییر حالت در روترهای اصلی را به دیگر روترهای همسایه شان اعلام کنند.
• روتر اصلی باید به روترهای همسایه اعلام کند که در حال restart شدن است. که این کار با set کردن بیت restart در بسته Hello اتفاق می افتد
• روترهای همسایه با دریافت سیگنال restart شدن روتر همسایه، جدول توپولوژی خود را به روتر اصلی ارسال می کنند تا به او در ایجاد مجدد جدول توپولوژی کمک کنند و در انتهای ارسال نیز پیغام EOT یا پایان ارسال جدول توپولوژی به روتر اصلی ارسال می کند
• در این مابین و قبل از آنکه روتر اصلی اطلاعات مسیریابی اش به روز شود، روترهای همسایه، مسیرهایی را که از روتر اصلی یاد گرفته اند را به stale تغییر حالت می دهند اما همچنان از این مسیرها استفاده می کنند
• در پایان وضعیت SSO، روتر اصلی یه روترهای همسایه پایان وضعیت جابجایی RP را اعلام می کند

زمان NSF Route-Hold حداکثر زمانی است که روتر های همسایه مسیرهای stale را در جدول توپولوژی نگه می دارند. بعد از این زمان هر مسیری که این برچسب را داشته باشد، از جدول توپولوژی حذف می شود. این بدین دلیل است اگر جابجایی RP طولانی شد از ایجاد شرایط نامناسب اجتناب شود. این زمان با دستور timers graceful-restart purge-time seconds در محیط روتر قابل تنظیم است.

نوشتن دیدگاه

نام (اجباری)

آدرس پست الکترونیکی (اجباری است اما نمایش داده نمی‌شود)

مرا برای دیدگاه‌های بعدی به یاد بسپار

تصویر امنیتی جدید

ارسال

لغو